Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΜΑΔΟΥΚΗΣ
Οι περισσότεροι ίσως γνωρίζουν τον Γεώργιο Καραμαδούκη ως ιστορικό συγγραφέα και πολιτικό. Υπήρξε επί επτά έτη επικεφαλής της πολιτικής κινήσεως των Ελλήνων Αριστοκρατών (2014-2021), η οποία στόχευε στην δημιουργία ενός ειρηνικού κινήματος για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος σε Αριστοκρατία. Σε ένα πολίτευμα δηλαδή που θα κυβερνούν άριστοι δίχως κόμματα και εκλογές, αλλά μέσω νέων εκσυγχρονισμένων δομών. Ως ιστορικός συγγραφέας έχει συγγράψει αξιόλογα έργα και κυρίως έχει φωτίσει την προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια και την πολιτειακή του παρακαταθήκη.
Είναι λιγότερο γνωστός για το ποιητικό του έργο, το οποίο επιθυμούμε με το άρθρο αυτό να φωτίσουμε. Ανήκει σε μια νέα γενιά εθνικών ποιητών που προσπαθεί να επαναφέρει τις υψηλές εθνικές αξίες και τα μεγάλα ιδανικά στην σημερινή Ελλάδα της διαφθοράς και της σήψεως. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι ακολουθεί την μεγάλη παρακαταθήκη των μεγάλων μας εθνικών ποιητών, καθώς η ποίησή του υμνεί τους εθνικούς αγώνες, τον ηρωισμό και την ελληνική φύση. Το ύφος του είναι επηρεασμένο από εθνικούς ποιητές, όπως ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Ματσούκας, ο Κρυστάλλης, ενώ δεν λείπουν και στοιχεία της καβαφικής ποίησης.
Η γλώσσα χαρακτηρίζεται για την πολυμορφία της. Άλλοτε χρησιμοποιεί την απλή δημοτική, άλλοτε την λόγια δημοτική και σε ορισμένες περιπτώσεις σε ποιήματα δεικτικά την ελαφρά καθαρεύουσα. Πατάει μετρικά κυρίως στους ιάμβους, ενώ στιχουργικά προτιμά την ομοιοκαταληξία και πειραματίζεται σε κάποιες περιπτώσεις με την επαναφορά των αρχαίων ελληνικών επιγραμμάτων. Τα αισθητικά ρεύματα που ακολουθεί είναι ο ρομαντισμός, ο νεοκλασικισμός και σε ορισμένες περιπτώσεις ο μαγικός ρεαλισμός. Σε αρκετά ποιήματα του είναι έντονο το σατιρικό πνεύμα και τα ειρωνικά στοιχεία.
Στα πλαίσια αυτά απήγγειλε το ποίημα «Θρηνωδία» από την πρώτη του ποιητική συλλογή «Γη Προγονική» στα μνημόσυνα του ήρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα τόσο στην Αθήνα όσο και στον Πειραιά. Έμπνευση για την συγγραφή του ποιήματος αυτού υπήρξε όχι μόνο ο ηρωικός θάνατος του Κατσίφα, αλλά και ο σπαρακτικός θρήνος της μητρός του. Η απαγγελία του ποιήματος αυτού υπήρξε συγκλονιστική και πολλοί παρευρισκόμενοι στα μνημόσυνα δάκρυσαν.
Στην δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Το Εμπάργκο» προχωρεί σε έντονη κοινωνική κριτική και αναδεικνύει το εμπάργκο των εθνικών ιδεών στις μέρες μας από το πολιτικό κατεστημένο. Ωστόσο δεν λείπει το κατηγορώ προς τον εθνικό χώρο που δεν ενώνεται για να βαδίσει μπροστά, καθώς και προς τον αριστερισμό για την υποκρισία του και την αιματηρή του παρακαταθήκη.
Ποιήματα του έχουν περιληφθεί σε ποιητικά ανθολόγια όπως «Η ποίηση δοξολογεί το 21» (Εκδόσεις Ήλεκτρον) και «Το Κάλεσμα για την Λευτεριά» (Έκδοση της Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά). Στο δεύτερο μάλιστα ποιητικό ανθολόγιο συμπεριλήφθηκε το ποίημά του «Ο ταμπουράς» που διακρίθηκε ως ένα από τα καλύτερα του πανελληνίου διαγωνισμού που διοργάνωσε το 2021 η Εταιρεία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά.
Το 2020 ανέλαβε πρωτοβουλία της δημιουργίας ενός κύκλου εθνικών ποιητών μαζί με τον Πάνο Χατζηγεωργιάδη (Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Νικηφόρος Βυζαντινός) και τον Γεώργιο Σαγιά. Συνδιαμόρφωσε μια ποιητική διακήρυξη υπό τον τίτλο «Ο κύκλος των εθνεγερτών» με τον ποιητή Βυζαντινό, για την επαναφορά των εθνικών αξίων στην ποίηση και της παρουσιάσεως στιχουργικών καινοτομιών. Η πρωτοβουλία του αυτή δεν τελεσφόρησε λόγω αδικαιολόγητης και πολύ πιθανόν σκόπιμης αδιαφορίας συντελεστή της.